ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΜΕ....συναντώντας ένα αλώνι!
Έπειτα περάσαμε από το γεφύρι της "Στοιχειωμένης", όπου κάτσαμε στα σκαλιά για να ξεκουραστούμε και να ακούσουμε το θρύλο που υπάρχει γύρω από την ιστορία του γεφυριού. Επίσης, κάναμε ησυχία για να ακούσουμε τους πανέμορφους ήχους της φύσης...τα βατραχάκια, τα πουλιά που κελαηδούσαν και το ποταμάκι που κυλούσε αργά αργά!
Συνεχίσαμε το δρόμο μας από το μονοπάτι που αργότερα μάθαμε ότι λέγεται οδός Νικηφόρου Φωκά, αφού από εκεί περπάτησε ο Νικηφόρος Φωκάς προκειμένου να φτάσει στο Μοναστήρι.
Μετά από δύο ώρες περίπου πεζοπορία, φτάσαμε ευχαριστημένοι αλλά κουρασμένοι στη Μονή.
Μπήκαμε μέσα και ο πάτερ Αέτιος μας διηγήθηκε την ιστορία του Μοναστηριού.
Μετά επισκεφθήκαμε τον πατέρα Ευδόκιμο στην τραπεζαρία της Μονής και του ευχηθήκαμε "χρόνια πολλά", μιας και είχε τα γενέθλιά του!
Τέλος, πήραμε το δρόμο της επιστροφής και αφού περάσαμε από την εκκλησία του Φωτοδότη κατεβήκαμε στα Φάλικα όπου μας περίμενε το λεωφορείο για να γυρίσουμε στο σχολείο.
Αυτή η εκδρομή θα μας μείνει αξέχαστη!
κείμενο:μαθήτρια Καπάκη Ελένη, φωτογραφίες: Πέττα Ιουλία
Kαλοί μου συνάδελφοι και παιδιά του νησιού που αγαπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ζηλεύω για τους περιπάτους σας.
Αυτό το μονοπάτι προς το καστρομονάστηρο της Παναχράντου δεν το ήξερα. θέλω να το περπατήσω. Θέλω να μυρίσω τις μυρωδιές της Αντριώτικης φύσης.
Επισκέφθηκα βέβαια το μοναστήρι στις διακοπές μας αλλά με αυτοκίνητο. Είναι άλλο πράγμα να περπατήσω το δρομάκι.
Καλή πρόοδο στα παιδιά και δύναμη στους συναδέλφους εκεί.